مقایسه میزان پروتئین اپلین(apelin)سرم در بیماران با فیبریلاسیون دهلیزی بدون بیماری ساختاری قلب (lone af) با افرادشاهد

سابقه و هدف: فیبریلاسیون دهلیزی یکی از شایعترین آریتمی ها است که در 1% افراد بالای 60 سال و بیش از 5% بیماران بالاتر از 69 سال گزارش شده و عامل خطر مهمی برای سکته مغزی، پیشرفت به سمت نارسایی قلب و افزایش میزان مرگ و میر در بیماران با نارسایی قلبی است. اپلین یک پروتئین موثر بر عروق با کارکرد گشادکنندگی عروق وابسته به اندوتلیوم، اینوتروپ مثبت، کاهنده پس بار و پیش باربطنی، افزایش دهنده قدرت انقباضی قلب است. سطح پلاسمایی اپلین راهنمای عملی در ارزیابی شدت نارسایی قلب و پیشگویی کننده در آریتمی فیبریلاسیون دهلیزی بدون بیماری ساختاری قلب است. مواد و روش ها: در یک بررسی مورد شاهدی، 26 بیمار مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی بدون بیماری ساختاری قلب و 27 شاهد سالم وارد مطالعه شدند. از بیماران و گروه شاهد، 3 میلی لیترخون وریدی سیتراته اخذ و به آزمایشگاه پژوهشکده تحقیقات غدد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی ارسال گردید. پس از سانتریفوژ کردن و جدا نمودن پلاسما، در برودت 70- درجه سانتیگراد نگهداری و پس از پایان نمونه گیری ها، غلظت پلاسمایی اپلین به روش الایزا اندازه گیری شد. در این پژوهش بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر، نارسایی قلب،کاردیومیوپاتی، بیماری دریچه ای و روماتیسمی قلب، پر فشاری خون و پرکاری تیروئید از مطالعه حذف شدند. یافته ها: در گروه بیمار 17 مرد و 9 زن و درگروه شاهد 16 مرد و 11 زن حضور داشتند. میانگین سنی در گروه بیمار و شاهد به ترتیب 4/12±1/53 و 3/8±8/51 سال بود. میانگین سطح پلاسمایی اپلین در گروه بیمار در مقایسه با گروه شاهد تفاوت معنی دار نشان نداد. میزان پلاسمایی اپلین در بیماران مسن تر از 60 سال در مقایسه با سنین کمتر و مساوی 60 سال، بطور معنی داری پائینتر بود ولی در گروه بیمار و شاهد، در سنین بالاتر از 60 سال در مقایسه با سن کمتر و مساوی60 سال تفاوت معنی داری نداشت. میانگین سطح پلاسمایی اپلین در گروه بیمار و شاهد در مردان در مقایسه با زنان تفاوتی نداشت. نتیجه گیری: میزان پلاسمایی اپلین در گروه بیماران با فیبریلاسیون دهلیزی بدون بیماری ساختاری قلب زیر 60 سال در مقایسه با گروه شاهد، تفاوت معنی داری نداشت ولی در گروه بیماران بالای 60 سال کاهش نشان داد. به نظر نمی رسد تعیین میزان اپلین در سنین زیر 60 سال در این گروه از بیماران عامل تمایزی باشد. لذا نمی توان از آن به عنوان یک عامل نشان دهنده خطر یا هشداردهنده استفاده کرد.